Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες.
Όπως παραδέχθηκε και οπρόεδρος της ΕΥΔΑΠ, Γιώργος Στεργίου, τα αποθέματα νερού στην Ελλάδα βρίσκονται σήμερα κάτω από το 50% σε σχέση με πριν από τρία μόλις χρόνια. Η καμπάνα έχει ήδη χτυπήσει, κι όμως μοιάζουμε να συνεχίζουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Ο τουρισμός στην Αττική και σε όλη τη χώρα αυξάνεται διαρκώς, και μαζί του αυξάνεται και η κατανάλωση νερού.
Η εξίσωση όμως πλέον δεν βγαίνει.
Από τη μια πλευρά έχουμε τις μειωμένες εισροές — λιγότερες βροχές, λιγότερα χιόνια, μεγαλύτερη διάρκεια ανομβρίας. Από την άλλη, έχουμε αυξημένες εκροές: αυξημένη κατανάλωση νερού, αλλαγές στις συνήθειες χρήσης, αυξημένο πληθυσμό — έστω και προσωρινό, τουριστικό.
Όταν αυτοί οι δύο παράγοντες συνδυάζονται, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο: λειψυδρία και, μετέπειτα, ξηρασία.
Ο κ. Στεργίου, δηλώνοντας ότι «οι καταναλωτικές συνήθειες ενός επισκέπτη είναι πολύ διαφορετικές από ενός μόνιμου κατοίκου», έχει καταλάβει τι συμβαίνει. Ο τουρίστας ζει σπαταλά και συχνά αγνοεί τους περιορισμούς του τόπου που επισκέπτεται.
Και πώς να μην το κάνει άλλωστε, σε μία χώρα που δεν σέβονται πολλοί από τους κατοίκους της.
Δεν γίνεται να συνεχίζουμε να κυνηγάμε ανεξέλεγκτους αριθμούς τουριστών κάθε χρόνο, λες και ο τουρισμός είναι το μοναδικό μας χαρτί. Δεν γίνεται να βαδίζουμε προς την ερημοποίηση, μόνο και μόνο για να φουσκώσουν λίγο παραπάνω τα ταμεία λίγων μεγάλων επιχειρηματιών.
Γιατί όχι, ο εργαζόμενος του τουρισμού δεν πλουτίζει από το «τουριστικό θαύμα»· αντίθετα, εξουθενώνεται.
Και στο τέλος, αυτός και οι απόγονοί του θα είναι που θα μείνουν σε έναν τόπο χωρίς βασικούς φυσικούς πόρους.
Χρειαζόμαστε έλεγχο στον τουρισμό. Όχι γιατί «δε θέλουμε ξένους» — αυτό το αφήγημα είναι γελοίο. Αλλά γιατί θέλουμε έναν τόπο που να αντέχει.
Που να έχει πόρους. Που να μπορεί να διαχειριστεί και τον επισκέπτη, αλλά κυρίως να προστατεύει τον μόνιμο κάτοικο.
Ο τουρισμός δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός.
Οφείλει να εντάσσεται σε ένα συνολικό παραγωγικό μοντέλο που σέβεται το περιβάλλον και τις δυνατότητες του τόπου. Ένα παραγωγικό μοντέλο που δεν πρέπει να στηρίζεται στους επισκέπτες, αλλά στους πόρους της χώρας.
Το νερό είναι ζωή. Και η Ελλάδα δεν έχει απεριόριστα αποθέματα.
Ή θα κάνουμε ένα γενναίο βήμα προς μια πιο ισορροπημένη, βιώσιμη ανάπτυξη, ή θα συνεχίσουμε να κοιτάμε τις δεξαμενές να αδειάζουν, τις λίμνες να εξαφανίζονται και τις επόμενες γενιές να διψούν.
Η επιλογή είναι μπροστά μας και ο χρόνος εναντίον μας.
www.bankingnews.gr
Όπως παραδέχθηκε και οπρόεδρος της ΕΥΔΑΠ, Γιώργος Στεργίου, τα αποθέματα νερού στην Ελλάδα βρίσκονται σήμερα κάτω από το 50% σε σχέση με πριν από τρία μόλις χρόνια. Η καμπάνα έχει ήδη χτυπήσει, κι όμως μοιάζουμε να συνεχίζουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Ο τουρισμός στην Αττική και σε όλη τη χώρα αυξάνεται διαρκώς, και μαζί του αυξάνεται και η κατανάλωση νερού.
Η εξίσωση όμως πλέον δεν βγαίνει.
Από τη μια πλευρά έχουμε τις μειωμένες εισροές — λιγότερες βροχές, λιγότερα χιόνια, μεγαλύτερη διάρκεια ανομβρίας. Από την άλλη, έχουμε αυξημένες εκροές: αυξημένη κατανάλωση νερού, αλλαγές στις συνήθειες χρήσης, αυξημένο πληθυσμό — έστω και προσωρινό, τουριστικό.
Όταν αυτοί οι δύο παράγοντες συνδυάζονται, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο: λειψυδρία και, μετέπειτα, ξηρασία.
Ο κ. Στεργίου, δηλώνοντας ότι «οι καταναλωτικές συνήθειες ενός επισκέπτη είναι πολύ διαφορετικές από ενός μόνιμου κατοίκου», έχει καταλάβει τι συμβαίνει. Ο τουρίστας ζει σπαταλά και συχνά αγνοεί τους περιορισμούς του τόπου που επισκέπτεται.
Και πώς να μην το κάνει άλλωστε, σε μία χώρα που δεν σέβονται πολλοί από τους κατοίκους της.
Δεν γίνεται να συνεχίζουμε να κυνηγάμε ανεξέλεγκτους αριθμούς τουριστών κάθε χρόνο, λες και ο τουρισμός είναι το μοναδικό μας χαρτί. Δεν γίνεται να βαδίζουμε προς την ερημοποίηση, μόνο και μόνο για να φουσκώσουν λίγο παραπάνω τα ταμεία λίγων μεγάλων επιχειρηματιών.
Γιατί όχι, ο εργαζόμενος του τουρισμού δεν πλουτίζει από το «τουριστικό θαύμα»· αντίθετα, εξουθενώνεται.
Και στο τέλος, αυτός και οι απόγονοί του θα είναι που θα μείνουν σε έναν τόπο χωρίς βασικούς φυσικούς πόρους.
Χρειαζόμαστε έλεγχο στον τουρισμό. Όχι γιατί «δε θέλουμε ξένους» — αυτό το αφήγημα είναι γελοίο. Αλλά γιατί θέλουμε έναν τόπο που να αντέχει.
Που να έχει πόρους. Που να μπορεί να διαχειριστεί και τον επισκέπτη, αλλά κυρίως να προστατεύει τον μόνιμο κάτοικο.
Ο τουρισμός δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός.
Οφείλει να εντάσσεται σε ένα συνολικό παραγωγικό μοντέλο που σέβεται το περιβάλλον και τις δυνατότητες του τόπου. Ένα παραγωγικό μοντέλο που δεν πρέπει να στηρίζεται στους επισκέπτες, αλλά στους πόρους της χώρας.
Το νερό είναι ζωή. Και η Ελλάδα δεν έχει απεριόριστα αποθέματα.
Ή θα κάνουμε ένα γενναίο βήμα προς μια πιο ισορροπημένη, βιώσιμη ανάπτυξη, ή θα συνεχίσουμε να κοιτάμε τις δεξαμενές να αδειάζουν, τις λίμνες να εξαφανίζονται και τις επόμενες γενιές να διψούν.
Η επιλογή είναι μπροστά μας και ο χρόνος εναντίον μας.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών