O «Αιώνιος Πόλεμος» του Netanyahu - Το τελευταίο χαρτί πολιτικής του επιβίωσης, η επίθεση κατά του Ιράν

Η επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν εξυπηρετεί τους πολιτικούς στόχους του πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu, όπως αξιολογεί ο Ισραηλινός πολιτικός αναλυτής Ori Goldberg.
«Το Ισραήλ, υπό τον Netanyahu, ευημερεί με την έννοια ενός "Αιώνιου Πολέμου", με σύνορα όσο το δυνατόν πιο ασαφή και με την πεποίθηση ότι δικαιούται πλήρη και απόλυτη ατιμωρησία για οποιαδήποτε ενέργεια επιλέξει», δήλωσε ο Goldberg στο Al Jazeera.
Όπως εξήγησε, μια ενδεχόμενη συμφωνία μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ιράν θα ήταν εξαιρετικά ανατρεπτική για αυτό που το Ισραήλ θεωρεί ως συμφέρον του αυτή τη στιγμή, αναφερόμενος στις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα.
Ο Goldberg σημείωσε επίσης πως η επίθεση είναι αποτέλεσμα μιας αναθέρμανσης στις σχέσεις μεταξύ του Netanyahu και του ισραηλινού στρατού, έπειτα από έναν χρόνο έντασης εξαιτίας του πολέμου στη Γάζα.
«Και οι δύο, ο [ισραηλινός στρατός] και ο Netanyahu, ελπίζουν να βρουν "λύτρωση" μέσω του πλήγματος στο Ιράν», είπε, προσθέτοντας ότι η λίστα στόχων δείχνει πως ο σκοπός δεν ήταν η αποκεφαλιστική επίθεση κατά του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, αλλά μάλλον η εκτέλεση στοχευμένων δολοφονιών ανώτατων Ιρανών αξιωματούχων — στόχος που επιδιώκει εδώ και καιρό ο ισραηλινός στρατός.
«Η κίνηση αυτή αποσκοπεί κυρίως σε εσωτερικό επίπεδο — για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στον Netanyahu, ώστε ενδεχομένως να είναι εκλόγιμος στις επόμενες εκλογές ή ακόμη και να απαλλαχθεί στη δίκη του.
Παράλληλα, προσφέρει στις ισραηλινές δυνάμεις (IDF) και το αμυντικό κατεστημένο του Ισραήλ, αλλά και στον γενικό πληθυσμό, μια ευκαιρία να συσπειρωθούν γύρω από τη σημαία, αφήνοντας πίσω τις διαφωνίες για ζητήματα όπως η τύχη των ομήρων».

Πολεμικός αντιπερισπασμός - Το Ισραήλ κάνει τα πάντα για να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από τη Γάζα

H επίθεση εναντίον του Ιράν αποτελεί απεγνωσμένη κίνηση για να αποσπάσει την προσοχή της διεθνούς κοινότητας από τη Γάζα και τα πρόσφατα λάθη με το Gaza Humanitarian Foundation, σημειώνει. 
«Η έκθεση της IAEA δεν αποκάλυψε κάτι νέο ή δραματικό, οπότε δεν υπήρχε κάτι επείγον ή αναπόφευκτο.
O χρόνος, κατά τον οποίο πραγματοποιήθηκαν οι επιθέσεις, συνδυάζει εσωτερικούς και εξωτερικούς πολιτικούς λόγους, ο σημαντικότερος όμως παράγοντας έχει να κάνει με την προσπάθεια απόσπασης της παγκόσμιας προσοχής από όσα κάνει το Ισραήλ στη Γάζα, αναφέρει.
Σε ό,τι αφορά τις επιθέσεις στο Ιράν, ο πολιτικός αναλυτής Ori Goldberg θεωρεί ότι το Ισραήλ «παίζει το τελευταίο του χαρτί» (“going for broke”), για να δοκιμάσει πόσο μπορεί να πιέσει τη διεθνή κοινότητα.
«Το Ισραήλ δεν έχει άλλη ευκαιρία να χτυπήσει το Ιράν.
Μόλις δεσμευτεί, είναι όλα ή τίποτα», είπε.
«Πρόκειται για μια προσπάθεια να πειστεί ο κόσμος ότι όλα βαίνουν καλώς παρά την κρίση στη Γάζα.… και μια απελπισμένη τελική κίνηση του Netanyahu, για να δείξει ότι όλα είναι εντάξει.»

Η στρατηγική του «Αιώνιου Πολέμου» ως εργαλείο πολιτικής επιβίωσης

Η έννοια του “Forever War” (Αιώνιου Πολέμου) στην περίπτωση του Ισραήλ, όπως περιγράφεται από τον Ori Goldberg, παραπέμπει σε μια διαρκή κατάσταση απειλής και εμπλοκής σε συγκρούσεις που δεν επιδιώκουν ξεκάθαρη λήξη ή ειρηνική διευθέτηση.
Αντίθετα, διατηρούν ένα υψηλό επίπεδο έντασης, κινητοποιώντας τη δημόσια γνώμη γύρω από την εθνική ασφάλεια και συσπειρώνοντας τον λαό πίσω από την ηγεσία.
Για τον Benjamin Netanyahu, αυτό το δόγμα λειτουργεί ως εργαλείο πολιτικής επιβίωσης.
Όποτε απειλείται η πολιτική του θέση – είτε λόγω εκλογικής φθοράς, είτε λόγω δικαστικών υποθέσεων – η επιστροφή σε μια στρατιωτική κρίση ή η ανάληψη επιθετικής δράσης αναδεικνύει τον ίδιο ως “ηγέτη σε καιρό πολέμου” και παραμερίζει τα εσωτερικά προβλήματα.

Moτίβο που επαναλαμβάνεται

Tο μοτίβο αυτό έχει επαναληφθεί πολλές φορές στην πολιτική του σταδιοδρομία, με χαρακτηριστικά παραδείγματα την επίθεση στη Γάζα, τις στοχευμένες επιχειρήσεις κατά Ιρανών αξιωματούχων, και τώρα το προληπτικό πλήγμα κατά του Ιράν.
Η στρατηγική αυτή εξυπηρετεί και τον στρατιωτικό μηχανισμό του Ισραήλ – ειδικά όταν υπάρχουν ρωγμές στην εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.
Όπως και στην περίπτωση της επίθεσης στο Ιράν, μια κοινή επιχείρηση με υψηλό ρίσκο προσφέρει στους στρατηγούς μια αίσθηση επιρροής, ενώ στον Netanyahu πολιτική νομιμοποίηση.
Σε αυτό το πλαίσιο, η απουσία σαφούς στρατηγικού στόχου (π.χ. πλήρης καταστροφή του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος) δεν θεωρείται αποτυχία, αλλά μέσο για τη διαιώνιση της κατάστασης συναγερμού, μέσα στην οποία η πολιτική εξουσία του Netanyahu ισχυροποιείται.

www.bankingnews.gr